De dagen waren zonder begin of einde. Je treinde van stad naar stad. Bakte in de ene stad pannenkoeken voor de tweelingmeisjes, waarna je naar Den Haag reisde. Daar nam je de metro naar Rotterdam, Theater Zuidplein, naar de openingsavond van Poetry International. In de wandelgangen veel aardige mensen. Je ontmoette de Portugese dichteres Maria do Rosário Pedreira,een van de twintig dichters die het festival opende. Ze vertelde over haar nieuwste bundel Omeu corpo humano, gedichten als ‘ouvidos’ (oren) en ‘ombros’ (schouders). Je overnachtte in Den Haag. In bed blader je door de bundelThe Oysters I bring to Banquets, van Gary Geddes. Een van de dichters van die avond, zijn poëzie trekt en duwt.
‘It’s actually brown, not green, to mach
the colours of the house, and erected
where the rotten deck once stood. […]’
De volgende ochtend loop je de tuin van je dochter in. Leest op de tuinbank verder inFamilielexicon van Natalia Ginzburg, er wacht een leesclub die avond. Dan neem je de bus naar het station, huurt een OV fiets, fietst naar Den Haag West. Stapt af bij elke afslag om de ingestelde route op je mobiel te checken. Je stalt je fiets voor het huis van de vorige vriendin van de jongste zoon. Ze is ceramiste. Je bent er om een theepot, gestookt in een zoutoven. Met als handvat een steel met een bol aan het einde om de pot op te tillen, thee uit te schenken.Een kunstobject. Jeneemt er twee kommetjes bij.
Je fietst terug naar het station. Om zes uur moet je in de binnenlanden van Salland zijn, voor die leesclub.Er is een trein uitgevallen.Op het perron lees je de laatste stukken van Familielexicon. Ginzburg is, nadat haar eerste man in de oorlog door fascisten is vermoord, opnieuw getrouwd. Ze op het punt staat van Turijn naar Rome te verhuizen, haar moeder zich overal mee bemoeit. ‘“Maar in Rome moet je leren stoppen!” zei mijn moeder. “Of anders moet je een poetsvrouw vinden die daar goed in is! Vind een naaister aan huis, zo iemand als Tersilla.”’
Je zal te laat voor de leesclub zijn. Appt degene met wie je zou meerijden, dat hij vast moet gaan. Thuis poets je je tanden. Zet een fles wijn klaar die je vergeet mee te nemen. De man rijdt je met behulp van googlemaps naar een plek met onbegaanbare paden. Het leesgezelschap zit rond een rijkelijk gedekte tafel, je hebt alleen het voorgerecht gemist. Er is veel te zeggen overFamilielexicon. Besloten wordt ookZo is het gebeurd van Ginzburg te gaan lezen. Buiten kijk je naar de reikwijdte van stilte, gelooft ineens dat de wereld eindig is. Rond middernacht rol je in bed, de man is in diepe slaap. Zaterdagochtend lijkt tijdloos. Maar wacht, er komen vrienden eten. De man doet boodschappen. Jij kookt. De volgende dag staat een bezoek aan een wijngaard gepland. Je vraagt je af wie je agenda heeft bijgehouden.
Maandag houdt je je schuil op de bank. Slaat een jublileumbundel open waarin negentien auteurs over Gerard Reve schrijven. Je leest het verhaal van Marina Kuipers, dat alles in zich heeft wat je nodig hebt. Kuipers vatte eens het plan op het huis La Grâce van Reve in Frankrijk te kopen. Joop Schafthuizen als bemiddelaar, lijkt bereidwillig. Dromend over de inrichting van het huis schaft Kuipers het hele oeuvre van Reve opnieuw aan. Voor de bibliotheek in het huis dat een soort bedevaartsoord voor Reve liefhebbers zal worden. Joop is geen man van daden, lijdt aan depressies, moet naar de kapper, maar komt de deur niet uit. Er zijn lange telefoongesprekken. Een keer vertelt hij dat hij onderweg naar de ‘coiffeur’ was, maar niet goed was geworden. De dorpsarts kwam erbij. Die vond, ‘dat hij voor een man van zijn leeftijd, die drie flessen rode wijn per dag drinkt, twee pakjes sigaretten wegpaft en nauwelijks beweegt, nog een puik werkend hart had.’ Na vier jaar eist Kuipers ‘concretere toezeggingen’. Joop wordt narrig. Tweemaal belt hij haar nog, om ‘keiharde fanfaremuziek’ op haar voicemail af te spelen. De werkelijkheid is bitter, het verhaal geweldig.Je denkt, ‘It’s actually brown’.
U heb ik lief, De eeuw van Gerard Reve / samenstelling Æ de Jong / uitgeverij Nobelman
Inge Meijer is een pseudoniem, schrijft over boeken en de ontdekkingen die zij doet in de marges van de literatuur.
Om Literair Nederland draaiende te houden, zijn wij afhankelijk van vrijwillige bijdragen. U kunt ons steunen via de rode knop. Waarvoor onze hartelijke dank!
